Այդ ախտաբորբոք ոգևորությամբ
Պատանի, ո՞ւր ես դու հափշտակված,
Արդյո՞ք դեպի երկինք քո միտք սրաթռիչ
Եթերս ճախրելու կոչում է աստված:
Հրեշտակաց հետ հրճվում ես դու,
Եվ մոռացել ես քո բոլոր շրջան,
Քո հոգեզրվարճ այդ ցնծությունը
Չունի բնավ վերջ ու ո՜չ յուր վախճան:
Այդ ոսկի ժամուց րոպեք սրբազան,
Այդ խորհրդական զբաղմունք հանդարտ,
Արհամարհանոք ծաղրում է խուժան,
«Չունի, ասում է, դա նախանձ կամ դարդ»:
Տե՜ս, որքան անհոգ, հիմար է այս մարդ,
Թեև նա չունի հաց և ապրուստ:
Արբըված է միայն յուր ցնորքներով,
Եվ թափառում է մերկ և անհագուստ:
Բայց գո՜հ է քո սիրտ աշխարհի փառքին,
Քեզ չէ՜ հրապուրում կյանքի ճոխություն.
Եվ ո՜չ հարստի մամոնի սերը
Դառնացնում է քո աղքատություն:
Դու նվիրված ես քո ազգի օգտին,
Եվ նորա շահուն, հաստատուն ուխտով,
Զոհել ես նրան քո կյանք և վաստակ,
Բոլոր գոյությամբ և քո չար բախտով:
Իսկ այդ սրբազան զոհաբերություն
Ինչո՞վ վարձատրեց ազգը քո պաշտոն,
Նա դրե՞ց արդյոք որևիցե գին
Քո անգին գոհար խոսքերուդ զգոն:
Ո՜չ... հայհոյեց քեզ այն ապերախտը,
Զլացավ հարգանք և ոսկու քսակ,
Քո անզուգական ճգանց փոխարեն
Կապեց ճակատիդ նա փշյա պսակ:
Արհամարհելով ռամկի չարություն,
Դու վրեժխնդիր չեղար, բանաստեղծ,
Քո քնար հնչե՜ց դարձյալ քաղցրաձայն,
Երգեցիր քո երգ անաչառ, անկեղծ:
Թըշվառ է, պոետ, քո կյանքը անգին,
Դու նմանում ես խեղճ թիթեռնակին,
Որ սիրահարված լուսով ճրագին,
Այրում է թևքեր, փչում է հոգին:
