Ճանապարհս (կամ՝ ես) ավելի շատ կայծակների լույս
է տեսել, քան՝ լույս։ Իմ շղթան օղակներից չէ
հյուսված, այլեւ տարբեր ու հաճախ
իրարամերժ ձայներից, ասենք՝ քար, սեր, թռչուն, ամպ,
ծաղիկ, արյուն եւ այլն։ Ո՞վ է մթան պատվիրատուն։
Հազար տարվա ծանոթ աստղերն անգամ, որոնց հետ զրուցում էի
իմ սիրո մանկասիրտ գիշերներին, օտար երկրում անվեր-
ծանելի նշաններ են թվում։ Փուշը հակավարդ է եւ,
միաժամանակ, հովանավոր բույրի։
Իմ ամբողջ կյանքը ուսումնասիրություն է մերժումի։
Հեռավորությունն, անշուշտ, հայկական երեւույթ է, ազգային հասկացություն։
Իմ արյան գնդիկները մեկ-մեկ խոսում են (դեռեւս
չհայտնաբերված մոլորակներում) անմիաբանությամբ իրար
սիրող հայրենակիցներիս հետ։ Իսկ Պաուլո Կոելհոն ինձ հետ
զրուցում է բառերից անդին գտնվող ինչ որ լեզվով։
Հասունանում է հեռուն քայլերի մեջ։ Բառերը լույսի առաքյալներ են։
Քո չասած խոսքով ես ավելի հեռուն եմ գնում,
քան՝ հեռուն գնալով։ Մեր Մասրուտի
թումբում այն է ով է, կանգնել է այնպես, որ ուսին իջած
ոչ ոսկե աքաղաղն «անընդհատ կարծում է, թե օրը նոր է բացվում»։
Ես (կամ՝ ճանապարհս) ավելի շատ կայծակների լույս եմ տեսել, քան՝
լույս։ Ինչի դիպչում է ձեռքս (քար, թուփ, մեղեդի), իմ
ձայնով զրնգում է՝ ծաղկաթափուր դաշտերին
բերելով հոգիս։ Ես միայն ես չեմ։ Ճամփեզրի ծառին
երգում էին երեք թռչուններ, թեպետ նրանցից մեկը չէր երգում։
