Բաքվի հայուհիները

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Jump to navigation Jump to search
Բաքվի հայուհիները

Ալեքսանդր Աբելյան

Երբ սրանից երեք տարի առաջ մենք Բաքվի հայ կանանց հրավեր էինք կարդում, որ նրանք սթափվեն անշարժությունից և ձեռնամուխ լինեն մի որևէ հասարակական բարեգործության, գտնվեցան մարդիկ, որոնք ճգնում էին ապացուցանել, անհիմն ու անմիտ փաստերով, որ Բաքվի հայ կինը անընդունակ է բարեգործությամբ և հասարակական գործով զբաղվելու, որովհետև նա դեռ բարձրագույն կրթությունը չունի, նա զուրկ է զարգացումից: Երբ մենք ապացուցում էին այն այբուբենական ճշմարտությունը, որ բարեգործությամբ պարապվելու համար պահանջվում է ոչ թե բարձրագույն ուսում, այլ ցավակցության, խղճահարության զգացում, նրանք մեզ առարկում էին, թե նախ պետք է հայ կինը կրթվի, զարգանա, և ապա նրանից պետք է պահանջենք բարեգործություն անել:

Երբ մենք ասում էինք, մենք չենք հերքում, որ շատ ուրախալի կլիներ եթե հայ կինը կրթված լիներ, զարգացած լիներ, բայց սա չէ նշանակում, որ մենք ձեռներս ծալած պետք է սպասենք մինչ այդ երջանիկ ժամանակը և ահա այն ժամանակ ասեինք. «հայ կանայք, դե հիմա երբ արդեն կրթված եք և զարգացած, եկեք ու բարեգործությամբ պարապվեցեք»:

Երբ մենք հազար օրինակներով ապացուցանում էինք ամենատարրական և պարզ օրինակներով, որ մի որբ օրիորդին խնամելու, մի պառավ կնոջ ապրուստը հոգալու, մի հիվանդ կնոջ չքավորությունից և քաղցածությունից ազատելու, մի՝ դառն հացի կտորի համար դռնե դուռ ընկած հայ մոր կարիքը հոգալու, և վերջապես ամոթից մուրալ չկարողանալով և տան անկյունում քաղցած մեռնողին մահից փրկելու համար անմտություն է անպատճառ բարձրագույն կրթությունը պահանջելը և ոչ քրիստոնեական գթություն,-նրանք, այդ միամիտները պատե պատ էին ընկնում և մեջտեղ բերում ամենաողորմելի առարկություններ:

Մենք հազար անգամ ասել ենք և դարձյալ կրկնում ենք՝ ժողովրդի ակնհայտնի կարիքը հոգալու և նրան քաղցածությունից և անփախուստ մահից փրկելու համար մենք պետք է կարելի միջոցները ձեռնարկենք և ոչ սպասենք հրաշքների և մանանայի:

Եթե Բաքվի հայ կինը կարող է հազար ռուբլիանոց քարեղեններով իրան զարդարել, եթե նա կարող է իր տրամադրության տակ հարյուրներ ունենալ, ապա ինչու չէ կարող նա, նաև բարեգործության համար ունենալ իր կարգադրության տակ եթե ոչ հազարներ, հարյուրներ, գոնե տասնյակ ռուբլիներ: Իսկ բարեգործության համար ինչ է հարկավոր, եթե ոչ քրիստոնեական գութ և նյութական միջոց:

Միթե մեր բազմաթիվ ընկերությունները, ուսումնարանները և այլ ազգային հիմնարկությունները կառավարող հայ ժողովուրդները բոլորը բարձրագույն կրթությունը ստացած են: Այսօր տեսնում ենք, որ Բաքվի հայ կանանց ընկերությունը կազմված է, և արդեն «Մարդասիրական ընկերության» եկեղեցուն կից դահլիճներից մեկը հատկացված է նույն ընկերության բացվելիք արհեստանոցին:

Արհեստանոցում չքավոր օրիորդներ կսովորեն ձրի կերպով, կար, ձև, տնային տնտեսություն և կերակուրներ եփել:

Շնորհավորում ենք Բաքվի կանանց այդ քայլ հասարակական-բարեգործության ասպարեզում:

Միթե կարիք կա ապացուցանելու, որ Բաքվի հայ կանայք, ոչ թե այս 2 տարվա ժամանակամիջոցում մի հրաշքով բարձրագույն կրթությունը ստացան, այլ բարեգործության ոգին և կարիքը ըմբռնեցին: