Գազել պապիս
Գազել պապիս
Նա մեծ ապա-պապ Խաչունց Անդրին էր,
Ականջը՝ ձայնի, աչքը՝ հանդին էր։
Նա հանդի կանչը զգում էր անձայն,
Գնում էր՝ ճամփան հողի կանչին էր։
Բանում էր հանդում մինչև ուշ գիշեր,
Մենակ չէր, ընկեր կար՝ Ծիր-Կաթինն էր։
Լինում էր՝ հոգնած քնում էր հանդում,
Իսկ թոռան աչքը միշտ էլ ճամփին էր։
Ե՞րբ կգա պապը, որ հանդ գնան, բայց
Թոռան երազը հանդից անդին էր։
Պապը գալիս էր, լցվում էր թոռը,
Բայց հանդ չէր գնում, հանդը... պապինն էր։
...Պապը աշխարհում այլևս չկա,
Թոռը մեծացել, աչքը... հանդին է։
28.01.86, Ստեփանակերտ