Գարունը կ’ապրեցնե

ԳԱՐՈՒՆԸ Կ’ԱՊՐԵՑՆԵ

Կը թանձրանան
տերևներուն
շեղջեր լըքուն,
մինչ կը դառնան
դեռ ծառերուն
մեջ համորեն
հովերն աշնան,
պարն ամեհի:

Ու դեպի տուն
միշտ կը դիմեն
շեշտերն ամեն
ծիծառներուն.
միշտ դեպ ի տուն
ու դեպի ներս
բոլոր իղձերս
ա՜լ տարիր դուն,
չքնա՜ղ աշուն:

Դեպի տամուկ
պատուհանին
ա՜լ կը հառին
աչքերս հիմակ,
ու սե՜ր համակ.
երգըդ կ’իջնե
սրտիս` ուր նե
իղձ մը ճերմակ
պիտի գտնե:

Չէ՜, հովերուդ
հետ ցավը չէ՛
որ կը տանջե
սիրտըս հըրուտ.
այլ կը դառնան
իղձ, հուզմունքեդ
բողբոջ գարնան
արևաշող
հույսերն հավետ:

---