Քանի օր է, Տառապանքը, քրքջալով,
«Ալ դուն ի՛մն ես, հպարտ տղա», կ’ըսե ինծի,
«Ալ մ’երազեր ո՛չ հորիզոն, ո՛չ կապույտ ծով,
Պիտի գիշերն այդ աչքերուդ մեջ թևածի.
Ալ դուն ի՛մն ես, հպարտ տղա», կ’ըսե ինծի:
Ու ես, ժպտուն, աչքերըս գոց, կ’ըսեմ իրեն.
«Դու թշնամի՞... Տես, ամեն վարդ կը թարշամի
Գիշերին մեջ. գիշերին մեջ, լուռ կը նիրհեն
Դեղեր ոսկրի որ Կյա՛նքն կին... Դու թշնամի՞.
Ահ, միմիայն կամքս ա՛յն ատեն կը կարկամի,
Եթե կրնաս ջնջել բարի Մահն աշխարհեն...»
