Գովասանութիւն Երեւանայ քաղաքին

Գովասանութիւն Երեւանայ քաղաքին

Կամիք գովել դուք Երեւան...
Մարդիկն զուլում կերեւան,
Թուրքերն կու քաշեն բերան,
Մարդոյ գլխի կոտրեն գերան:

Հաւէն վնաս որպէս ըզհուր,
Ջերմ եւ կանանչ աղտեղի՝ ջուր,
Գորտի քաք է եւ փիս փրփուր,
Որպէս ծառի ժանգ եւ թրթուր:

Առաւօտուց կերթաս բազար,
Բօլ կու ծախեն բողկ ու գազար,
Թթու մածուն, չանախ-հազար,
Խմոր հացն կուտայ նազար:

Սափոր եւ կուժ՝ ամենն ծակ,
Քանի ջուր կածես՝ թէ դարտակ,
Ոչ աղբիւր կայ և ոչ վտակ,
Թուրքի յահէն դռներն փակ:

Րաբուն չուխէն պօրկչոց շալակ,
Գտակ կարեն, ձգեն թալակ,
Ծայրն երկար, որպէս սալակ,
Մէջն պատի հաստ քօչալակ:

Թէ մէյտանն անես օրօն,
Շատ կայ տտիպ շըպլող, տօրօն,
Շերեփ, գդալ՝ խիստ խըօրօն,
Ամենն ածես մէկ վառ թօրօն:

Չունի մէկ գովելոյ պատճառ,
Բազաստանն փնտի, մուռտառ,
Կու ծախեն խիստ խաշար, աստառ,
Թօրփա, քէչա՝ աթառ-փաթառ:

Ձեռացներն նետ եւ թուանք,
Ղաւաս կաքաւ՝ նախշուն ըռանկ,
Փողով հաց չընկնիլ մարդոյ ճանկ.
Աշխարհս՝ էժան, Երեւան՝ թանկ:

Հաւուզի փող տաս մէկ բուռն,
Հարկիզ մէկն չառնիլ ձեռն,
Աչքն կոխես շամփուրի կեռն,
Խմեցնես էշի շեռն:

Ես էլ Երեւան շատ կացայ,
Նոցա հասիաթըն իմացայ,
Հազար բան ապսպրես նոցա,
Կասես՝ ո՛ւր է. թէ՝ մոռացայ:

Կուզեն ելնեն ամենն քօչ,
Լի է մոծակ, մժիկ, բղօչ,
Ալիշվերիշն է խիստ փօչ,
Տալոյ՝ նամարդ, առնելոյ՝ ղօչ:

Նաղաշն Երեւան շատ կացաւ,
Ջիկարն այրեց, հիւանդացաւ,
Դպիտակ սառուցին զարմացաւ,
Խմեց՝ սրտիկն զովացաւ:

---