Գրաբարի դասագիրք/Սաղմոս ՃԳ գրաբար
Ի վերայ աշխարհագործ արարածոց
1Օրհնեա՛, ա՛նձն իմ, զՏԷր։ ՏԷ՛ր Աստուած իմ, մեծ եղեր յոյժ, խոստովանութիւն և մեծվայելչութիւն զգեցար։
2Արկար զլոյս որպԷս զօթոց, ձգեցեր զերկինս որպԷս խորան 3և յարկար ի վերայ ջուրց զվերնայարկս նորա։
Ո՞ դնԷ յամպս զգնացս իւր, և շրջի նա ի վերայ թևոց հողմոց։
4Ո՞ արար զհրեշտակս իւր հոգիս․ և զպաշտօնեայս իւր ի հուր կիզելոյ։
5Հաստատեաց զերկիր ի վերայ հաստատութեան իւրոյ, զի մի՛ սասանեսցի յաւիտեան։
6Խորք որպԷս զգեստ վերարկու Է նորա, ի վերայ լերանց կացցեն ջուրք։
7Ի սաստԷ քումմԷ փախիցեն, և ի ձայնԷ որոտալոյ քումմԷ սարսիցեն։
8Ելանեն, լեռնանան և իջանեն, դաշտանան ի տեղի, յոր հաստատեսցեր զնոսա։
9Սահման փդիր, և ոչ անցանեն և ոչ ևս դառնան ի ծածկել զերկիր։
10Առաքեցեր զաղբիւրս ընդ ծործորս, ի մԷջ լերանց գնասցեն ջուրք՝ արբուցանել զամենայն գազանս վայրի․ 11յագեսցին ցիռք ի ծարաւս իւրեանց։
12Անդ թռչունք երկնից բոյնս դիցեն և ի միջոյ վիմաց տացեն զձայնս իւրեանց։
13ԱրբուցանԷ զլերինս ի շտեմարանց իւրոց, ի պտղոյ գործոց իւրոց լցցի երկիր։
14Բուսուցեր զխոտ անասնոց, զդալարի ի ծառայութիւն մարդկան․ հաներ զհաց յերկրէ։
15Գինի ուրախ առնԷ, իւղ՝ զուարթ, և հաց հաստատԷ զսիրտ մարդոյ։
16Յագեսցին ծառքն տեառն և մայրքն Լիբանանու, զորս դսւ տնկեցար։
17Անդ թռչունք, երկնից ձագս հանցեն, և բոյն արագլի ապաւԷն ի նոցա։
18Լերինք բարձունք են եղջերուաց, և վԷմք՝ ապաւԷն նապաստակաց։
19Արարեր զլուսին վասն ժամանակի, արեգակն ծանեաւ զժամ մատնելոյ իւրոյ։
20Արարեր զխաւար, և եղե գիշեր․ ի նմա գնան ամենայն գազանք անտառի։
21Կորիւնք առիւծուց մռնչեն և յափշտակեն և խնդրեն յԱստուծոյ զկերակուրս իւրանց։
22Ի ծագել արևու ժողովին և ի մորիս իւրանց դադարեն։
23ԵլանԷ մարդ ի գործս իւր և ի վաստակս ձեռաց իւրոց մինչև յերեկոյ։
24ՈրպԷ՜ս զի մեծ են գործք քո, ՏԷ՛ր․ զամենայն ինչ իմաստութեամբ արարեր, և լցաւ երկիր ստեղծուածքով քովք։
25Այս ծով մեծ և անդորր․ ի սմա զեռունք, որոց ոչ գոյ թիւ, գազանք մեծամեծք և մանունք։
26Ի սմա և նաւք գնան, վիշապն, զոր ստեղծեր, խաղալ նովաւ։
27Ամենեքեան քեզ սպասեն, և դու տաս նոցա կերակուր ի ժամու։
28Տաս դու նոցա, և կերակրին․ բանաս զձեռն քո և կրեակրես զամենեսեան կամօք քովք։
29Դարձուցանես զերեսս քո ի նոցանԷ, և խռովին․ հանես զոգի ի նոցանԷ, պակասին և ի հող դառնան։
30Առաքես զոգի քո և ստանաս զնոսա և նորոգես զերեսս երկրի։
31Եղիցին փառք Տեառն յաւիտեան․ ՏԷր ուրախ եղիցի յարարածս իւր։
32Ո՞ հայի յերկիր և տայ դողալ սմա․ մերձի ի լերինս, և ծխեսցին։
33Օրհնեցից զՏԷր ի կեանս իմ․ սաղմոս ասացից Աստուծոյ իմոյ, մինչև ե՛մ ես։
34Քաղցր եղիցի նմա օրհնութիւն իմ, և ես ուրախ եղեց ի ՏԷր։
35Պակասեցին մեղաւորք յերկրԷ, և ամբարիշտք մի՛ ևս գացին ի նմա։
Օրհնեա՛, ա՛նձն իմ, զՏԷր։ ԱլԷլուիա։