Դաշտ

Վարդան Հակոբյան

ԴԱՇՏ

Թերթերը թափվում են
աղջիկ պահի մեջ
օրորվում ցողունները

Եթե ուզում ես
ինձ գովել
անպայման ոչնչացրու

Ես իմ սիրելուց էի տառապում
եւ
ոչ թե քո չսիրելուց

Անհամբեր քնքշություն
ընդգրկուն որպես
անսահմանությունը մենության