Երբ վերջալույսն է դողդոջ գունատվում,
Ծաղկունքը դժգույն փակվում են հավետ,
Ինձ թվում է թե մի սիրտ անհայտում
Տխուր երգի պես մեռնո՜ւմ է անհետ. Եվ իմ սի՛րտն է այն, Որ երգ է միայն...
Երբ սև գիշերն է աստղունքը գգվում,
Անհույս աղոթքով առուն է լալիս—
Ինձ թվում է թե մի աղջիկ տրտում
Անհայտ, հարազատ շիրիմն է լալիս... Եվ այն դո՛ւ ես, որ Լալիս ես աղվոր...