Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Զանգուն ու Արաքսը սեգ
Զանգուն ու Արաքսը սեգ,
Գալիս են — մեջս թափվում։
Ես նրանց հայրը լուսե,
Ես նրանց որդին չափղուն։
Գինո՛վ եմ ես նրանց ջրով,
Նրանք իմ երգով են գինով։
Եփվում ենք արևի ճենճերում.
Գնում ենք.
Ո՞ւր ենք գնում...
Ցերեկները զուռնան արևի,
Գիշերները սրինգը լուսնի.
Էսպես — հազար օ՛ր կարևի
Ու հազար սերունդ կբուսնի։
Կթափվի Արաքսը նրանց մեջ։
Զանգուն ջղերը կլցվի,
Մինչ մի օր — բոլորս մեկ—
Կհասնենք Կարմիր Մծբին...
|
|
