Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
ՄԻ՞ԹԵ ՎԵՐՋ ԱՐԴԵՆ...
Մի՞թե վերջ արդեն մեր նվիրական
Բոլոր հույսերին ու երազներին,
Որ միշտ լուսավառ աստղերի նըման,
Մեզ շողում էին կյանքի գիշերին...
Որպես ճամփորդն է չոր անապատում
Օազի հույսով՝ անցնում ձիգ ուղին.
Որպես ծաղիկն է գիշերվա մթում
Նվաղած՝ մընում վաղորդյան ցողին.
Ա՜խ այդպես և՛ մենք հոգնած, տառապած
Կյանքի կռիվներում, ձմռան գիշերին,
Երազում էինք գարնան լուսաբաց...
Մի՞թե վերջ արդեն մեր երազներին...
Բայց ո՛չ... Թո՛ղ ազգիս անլույս երկնքում
Դեռ շանթ ու ամպրոպ որոտան ուժգին.
Մե՜րն է գարունը... Քանի մեր կրծքում
Չէ՛ հանգել կըրակ, չէ՛ մեռել հոգին...
|
|
ՊՈԵՏԻՆ
Պոե՛տ, դու հպարտ, սեգ արծվի նման,
Բարձրից մի՛ նայիր տըգետ ամբոխին.
Եվ կըծու երգով մի՛ ծաղրիր նորան,
Շանթեր մի՛ թափիր խղճուկի գըլխին։
Ինչո՞վ է, ասա՛, ամբոխն հանցավոր,
Որ խորթ են նորան քո հոգու ձայներ.
Դու վարդ ես երգում, պոե՛տ բախտավոր,
Երբ նորա կյանքին պատած են փշեր...
Ի՞նչ անե ամբոխն, ի՞նչպես հասկանա
Քո գողտրիկ տաղերն, երբ թևեր առած,
|
|
