Ե.
Արջունան խօսեց.
Մի կողմից դու գովում ես գործերից հրաժարումը, ով Կրիշնա, միւս կողմից Եօգան. ո՞րն է լաւագոյնը այս երկուսից. ասա՛ ինձ պարզորոշ:
Կրիշնան խօսեց.
Հրաժարումը և գործերի Եօգան երջանկութիւն են տալիս երկուսն էլ. բայց գործերի հրաժարումից աւելի լաւ է գործերի Եօգան:
Յարատև է հրաժարման մէջ նա, որ ոչ ատում է, ոչ ցանկանում. ով ազատ է այս երկուսից՝ հեշտութեամբ կազատուի կապանքից:
Սանջիան ու Եօգան բաժանում են մանուկները, բայց ոչ իմաստունները. ով նուիրւում է մէկին, գտնում է միւսի պտուղը:
Այն կայանը, ուր Սանքիայով հասնում են, կարելի է նաև Եօգայով հասնել. և ով Սանքիան ու Եօգան նոյն է տեսնում, լաւ է տեսնում:
Բայց հրաժարմամբ դժուար է հասնել առանց Եօգայի. իսկ Եօգային յարած մենակեացը շուտով Բրահմային կը հասնի:
Յարած Եօգային, հոգին մաքրած, նուաճած անձն զգայարանները, ապրելով համայն էակների կեանքով, գործելիս նա չի պղծուիլ:
«Ես չեմ որ գործում եմ». այսպէս պիտի մտածէ ճշմարտաճանաչ եօգին, նայելիս, լսելիս, շօշափելիս, հոտոտելիս, ուտելիս, գնալիս, քնելիս, շնչելիս, խօսելիս, տալիս, առնելիս, աչքը բանալիս ու փակելիս:
Զգայարանները զգայական առարկաների համար են շինուած». այսպէս պիտի ասի նա:
Ով ցանկութիւնները թողնելով գործում է Աստուծոյ համար, նա չի պղծւում մեղքով. ինչպէս lotus ի[1] տերևը ջրով:
Մարմնով, մտքով, բանականութեամբ ու զգայարաններով՝ Եօգիները գործում են գործը, ցանկութիւնները թողած՝ հոգու սրբագործութեան համար:
Եօգայով՝ գործերի պտուղը թողած, հասնում են գերագոյն երանութեան. առանց Եօգայի ով զործերի պտղին է սպասում՝ կաշկանդւում է ցանկութեան զօրութեամբ:
Ով բոլոր գործերից մտքով հրաժարւում է՝ նա անդորր ու զօր բնակում է ինն դռնով քաղաքի[2] մէջ, առանց գործելու
