| 176 | ԳԷՈՐԳ ԴԱՐՖԻ |
Ա՜խ, ո՞ւր ես, հայր իմ, ո՞ր թփի տակ, յոգնած եմ, շրջել եմ ամբողջ գիշերը, գուցէ քաջերդ քեզ տարան Մասս ի բարձունքները, թող գոնէ քո հոգին տեսնեմ, թէկուզ աստղերի մէջ… Զննում է մի զինւորի։ Այդ պահին Վասակը կանգնում է նրա դիմաց։
Կոպիտ։ Ո՞վ ես դու, կի՛ն, և ի՞նչ ես անում դու մեռելների մէջ։
Առանց վախենալու կանգնում, նայում է Վասակին։ Իսկ դո՞ւ, դու ո՞վ ես, մի իրական մա՞րդ, թէ մի ուրւական։
Շտկւելով եւ տիրական։ Ես, ես հայոց…
Մօտենալով աչքերը յաոում է նրա դեմքին։ Հեգնական։ Ճանաչեցի՝ էլ մի շարունակիր, ղու հայոց ԴԱՒԱՃԱՆՆ ես։
Բռունցքները սեղմած քայլում ե դեպի նա։ Լռի՛ր, դ՛ու ոգի չար, ես արքան եմ հայոց…
Արքայ, հա, հա… աւերածութեան ու մեռելների արքան, այո՛։ Արհամարհում եմ հրամանդ ու սպառնալիքդ, ո՜վ շինծու արքայ, արքաների դու ստոր ծաղրածու։ Արեաց բանակը մեզ ահ չի ազդել, հիմա քեզնից պիտ վախենամ, դու գիշատիչների դէմ մի խրտւիլակ ես։
