Ա«ք պէս էր անգլիական արիստոկրատիան։ մաքրում իրլանգիանւ \\ովը և գաղթականութ իւն ը կարծես վերք էին սաս» լիս ի րլանդիայի հարցին» այդ ժամանակ գլուխ բարձրացրեց յեղափո խութիւնը։ Սովի ամենասարսափելի տարին, 1847 թուին մեռաւ §կօննէլ։ ՜նոյն տարուայ վերքում սԵրիաասարդ ի րլան գիան» վճուեց գէնքի դիմել։ ՜նրա ղեկավարներն էին Օ’ֆրիէն լհարուսա կալուածատէր իրլանդացի, որ իրլանգական թաալա լորների աոհմից էր սերուածք Ֆրանսիս \քէ§ըբ (23 աարեկան երիաասա րդ, և \քի3ր/ լյա յանի մա՜ ա են ագի ր և հրասլարակախօս՝)։ հեղափոխական սԱքք), լրագիբը աարածւում էր ահադին քանակութեամբ և ժողովրդականացնում էր այն միտքըյ թէ փրկ ու թեան մի ակ միջոցը ապսաամբու թի լեն է։ բայց սկրիաասարդ րլան դիանա մեծ աքողութիւն չունեցաւ ժողովրդի ա/էքէ քանի որ նրա դէմ գործում էին (հկօննէլի հետևողները։ \\րանց մէջ էր ի րլան դիայի ամբողք կաթուիկ հոգեորականութիւ նը, որ քարոզում էր ժողովրդին , թէ չը պէաք է հետևել յեղափոխականներին։ սՍրիտասարդ Իրլանդիանա ընդունում էր բոլոր իր լանղացիներին յ ա ռանց կրօնի խտրութեանֆ մինչդեռՕ’ կ օննէլի հիԱեած միութիւնը զուտ կաթուիկական էր։ Երկու կուսակցութիւնների մրցութիւնը մի պարզ նշան էր, որ ոչ մի յեղափոխական ձեււնարկութիւն չը պիտի աքոդոլի։ էւ այնու ամենայնիւ յեղափոխա
