Եւր ոպային։ 1840 և 1841 թուականնե րին \օնդօ
նում գումար ուեց պետութիւնների ներկա յա ցու» ցիչների ժողով, որ քն՛նում էր արևելեան ղորձե րըէ Այդտեղ Ռուսաստանը իր յօժար կամքով ղրրկուեց այն բոէոր իրաւունքներից, որ ձեաւք էր բերել հիւնքեարիսկէլէսիի դաշնադրութեամբ։ քիւր քիան Եւր ոպայի հովանաւորութեան աակ ղրուեց և նրա ամբողջութիւնն ու անկաիւութիւնը հրաաարակուեց իբրև միակ հիմք արևելեան քաղաքական ու թեան
1853 թուին ալեստինի սուրբ տեղերի պատճաուո վ անհամաձայնութիւններ ծագեցին կաթուիկների և յոյների մէջ։ ՜\յիկոլահ կայսրը յունադաւանութեան պաշտպան հան ղի սա ցաւ և պա հան հեց , որ սուլթանը մի ֆիրմանով հաստատէ յունական եկեղեցու, իրաւունքները Սրուսաղէմում։ Աքս հարցը կարգադրելու համար կ» ոլիս գնաց լիաղօր դեսպան \քենչիկօվ, որին, ի մի հի այլոց , յանձնարա րուած էր մի դա ղան ի ղաշնաղրութիւն կնքել (՝ գրան հեա դարձեալ այն մտքովդ թէ Ռուսաստանը սուլթանի հպատակ քրիս տոնեաներիհովանաւորն է։ Ահա այստեղ անղլիական և ֆրանսիական կաււավարութիւնները, իրանց կողաքե ունենալով ամբողջ արևմտեան Եւրոպայի համաձայնող թիւնը հակա ռակուե ցան Ռուսաստանին։ դեսպանների թելաղրութեամբ սուլթանը մերժեցւգաչ նադրութիւն կապելու աոահարկը, ուստի դեսպա1
