ւաքւում էր քհիկօնսֆիլգի տան առա, ցնծութեան աղաղակներ էր արձակում։ փառքի դագա թնակէաին հասած հրէան դուրս էր գալիս պաաչգամլ1յ չհտորհակայութիւն էր կայանում։ քոյնիսկ պար լամենան էլ իր հիացմունքն էր կայանում։ (հուլիսի լօրգերի պա լա ա ում հիկօնսֆիլդ ընդհանուր ոգևոր ութ եան և աղմկալի ցեցերի մէջ արաասանեց մի երկար ճաո, որ աեևց երկու մամ։ 8աղ» թողի պարծենկոտ ու թե ամբ նա յիչաաակեց իր արածները հերլինումդ կարծես նա վերջնական անկսւմիչյ Ազատել էր ոչ թէ քիւրքիանդ այլ Անգլիան։ Գիչաաակեց, որ \\ան\\աեֆանօի դա շնագրով որոշուած հօլգա րիակի երկու երրորդական մասը վերադարձրուեց սուլթանին յ ապա գովեց թիւրքաց ղօրքերը։ Իօսելով ֆոքր Ասիայի մասին։ Նա ասաց «Եթէ չը միքամաէինք, Ասիայում մեր չահերը պահպանելու համարճ 3՝իւրքիայի այգ մասը կը դառնար կամ անիչիւանութեան ղոհ կամ Ռուսաստանի որս»։ Արևելեան հարցի միակ ապահով լուծումը, ինչպէս հաւա աացնում էր հիկօնսֆիլդ՝ սուլթանի իշիէ անութեան պահպանութիւնն է՝ էյէ վերԻւ նա ցինիկաբար աւելացրեց, որ մանր աղգութիւնների պատդամաւոբները չէին իմանում, թէ հեր լինի վեհ աժ ողով ը Թիւրքիան բաժան» բաժան անելու համար չէր դումարուել։
Աքս ցնծութիւններիդ այս փառաւոր տօների ժամանակ էլ Գլադստօն բողոքում էրյ ապացուցա
