Էջ:Գլադստօն.djvu/278

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

ուելով նրա ուսին։ տկարի նմքսն բարձրանում էր» Սրբեեն ձեււքը դնում էր ականթին , որ լաւ լսէ։ Երեում էր, որ այն ամենը, քնչ խօսում էին հքսմալն քնելէի մ ո դրվի կրտսեր աստուածները։ Վաղուց լա լան ի էին նրան։ ք)ւղիղ նրա դիմպց ֆստզւծ էր բարակ և գողտրիկ քալֆուրը։ Փոքրիկդ նիհար դէմքւ բարակէ սպիտակ, երկար ձեռքեբ, ֆյզսւտ

չաբժուաֆքներաւքեն ինչ ցուց էր տտլիս, որ

մարդը հասել է ամեն մի էքիտք անդամատելու, և վեր լուծէլա բարձր կարողութկաֆ։ հեգնակաֆ մըպիտը խաղում էր նրա շրթունքների վբալ, և աշխդլժ աչքերը սրածալբ նշտրակների նման փայլում էին ակնոցի տակից։ թալելով այն կոտրուած ծերունուկ , որ հագած ունէբ մոխբագոլն սիւրտուկֆ 41 րի Կ ոճկատեզում պնդացրած էր մի կարմիր ծազիկյ նա լելով լ մտաւոր սրի այս շքեղ մարաքեա» ցման, որ ֆղուտ շարժումներ էր անում ծերոլնոլ դէմ։ Ես կարծում էի թէ Գլադստօն գործը տանոլլ է տուել։ Ինձ թւում էր է թէ զօրապետի ոլժը խորտակուած է հալֆուր խօսեց, իրլանգական ինքնավարութիւնը անուանեց մի ծիծ ադա շարժ խաբ էութիւն

հանկարծ տեղի ունեցաւ մի օտարոտի բանա Ամենքս, որ այդ րոպէին գանւ ում էինք պատգամավորների ժողովի գահլիճում մի ցնցում զգացինք , կարծելով մէկը խթեց մեզ և ամենքս մեր հալեացքները ուղղեցինք դէպի մինիստրական նըս»