Էջ:Գլադստօն.djvu/295

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

իսկ մի աննշան մասը բայց ես §ոյս ունիմ, որ դոլքյ լսելով թէ քնչ վճիռ, է առաքարկւում այս միտին դի համար։ Կը համաձայնոսէ, որ այդ վճիռը անձեր քելի հասաաաութիւններ ունի։ Նթէ ձեր մէջ կենդանի է մար դաս իր ու. թեան նոյնիսկ թոԱ զգացմունք յ եթէ մեզ համար թանդ. է մեր արժանապատւութիւնըդ ուրեաքն այն միջոցներից յեաոյ, որ ձեռ.ք են առնուել վերքին 12 կամ 18 սմիս՜ ների ընթացքում։ մենք պիտիւէիքամտենք» \քենք պիտի դնենք մեր պահան քները անպայման արդար և ան հրաժեշտ չափերի մէքդ բայց պիտի վըա ճուենք, որ այդ արդարացի ու ան հրաժեշտ պահանջ ները պէաք է կատարուեն»

Արևելեան քրիստոնեաների րարօր ութեան համար սկսած այս երկրորդ մեծ արշավանքի ժա» մանակ Գլադստօն այլեո հարկադրուած չէբ մաքառել անդ լի ական կաօւավա րութեան բռնած ուղդութեան դէմ» Սվժմ փոփուել էին հան դաման քները» այժմ \\խդլիան թիւրքամոլութիւնը չէր հաա մարում քաղաքական իմաստութիւն։ Մենք տե սանք, թէ ի՚նչպէ ս հիկօնսֆիլդ և մարկիզ )օս» բիլրի պարծենում էին քեբլինի վեհաժոզովում իք , րանց տարած յաղթութիէններով և ինչպէս Գլադստօն բողոքում էր քերլինի դաշնագրի դէմ։ Ան» ցաւ մի քանի տարիդ և ինքը, Աօլսբիւրիք զգաց թէ որքան սխալ էր անգլիական քաղաքական ու1878 թուին։ Բիկօնսֆիլդ պարծենում էրգ