Էջ:Գլադստօն.djvu/315

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

աոալիս իր հոգու, աղնւութիւնը, մեծ ութ իւԱ ր։ և իւրաքանչիւր աղդ, որ չը գիտէ պատկառանքով գլուխ իքեցնել իր երախտաւորների առաք, մոռանալով կուսակցական հաշիւներյ նախանձ ու. չարակամութիւն։ պիտի ասէրք նայելով Գլադստօնի թաղմանփ րքան նախանձելի և մեծ աղգ է անդ» լի ական աղգը ու Ալգ վեհ տեսարանի մէջ խոր տպասորա թիւն էր թողնում և աիկին Գլադստօն, որ մարմնացնում էր անսահման չա՛ րալց լի քա քութեամլւ» նա մի հաա արաասոլնք էլ չը կաթե ցրեց մեծ քան քով ղսպում էր դժնդակ վչաի զգա ցուԱնե րը։ ք\ւէսամինսարեան արրալհւթեան կա մարների աակ թագալ որում էր խորին լռութիւԱ։ փողոցներում ամենքը սգաղգեաց էին յ պաաուհան ները և դռները սևով էին ծածկուած։

գերեզմանը րացուեց, և նրա Ի1 աւ մեր

ժամանակի վերքին մեծ մարդ ը