բանց պարգարանութիւնը չափազանց կարեւոր է մի գրուածք հիմնովին ըմբռնելու համար»: ( *) Այս սկզբունքներու անշեղ կիրարկումը եւ անժխտելի շունչը Աղբալեանը տակաւին Ա. Ընդհանուր պատերազմէն աո—ջ դարձայ–* են հեղանակաւոր եւ սիրուած քննադատ է փաոորդ դարու հեաաղայ իր կեանքը քիչ րան կ՝ աւելցնէ քննադատի իր վաստակին ու համրածին վրայ ՚. Վերջին տարիներուն, դրական երկերուն իր մօտեցումը նուաղ սիսթեմաթիք (, քայց ըմրոնումը՝ աւելի խ"ք նւ արաայա յաութեան շնշտը՝ աւելի մտեր– միկ–. Ա*֊*լէ Ըէ,Գար*ահ ( նաեւ աեսադաչաը եւ աւելի ընդհանուր՝ դա– ասւմը՛. Համեսաօրէն կ՝ը»է թէ ընթերցողի կար*իք մըն է իր յայտնածը, րայց բա¬ ցառիկ ընթերցող մ ըն է անշուչա ինք յ Շեշտել կ՛ուղէ, թէ աոաիուան պէս կանոնա¬ ւոր կերպով շի1 հեաեւիր դրականութեան ծաղկումին՛» Ա ասնադէտը աեղը ղիջ—ծ է սիրողին, եւ մ անրակ րիա վերլուծումը՝ համադրական դնահաաու թ*–ն> Աղրալեան կը հակի իոահակեանի մը կամ Շանթի մը –մրողի վաաաակին վրայ , կր փորձէ **շդել խորունկ իմասաը անոր, կամ դրականութեան պատմու– թեան մէջ դրաւած աեղը : Հիտ, ոեղմ , րայց վերջնականի կնիքը կրող թելադրական խօսքերով հիմն ական րնորոշումը կ՝րնէ հեղինակի դրական –աղանդին տ յտնա– քերում ի խան դա վաո ու թեան արձադանդոդ հան դար– ու խոր չե չա մը ունի վերա– դնահատսւմի իր խ»սքը։ Աղրալեանի վերջին դրուած քներուն մէջ զղալէ է թեթեւ թախիծ մը, որ ^՚ութթ ^Հ.ՈԼՀ& քը "/է" հը պարոէ֊րէ իր խ9ԱՀ^րը1 Կեանքի կու—ակած դառնութիւն– ներէն անկախ՝ այս թախիծը կը բացատրուի ափսոսանքի աարօրինակ ղդացումով քը՝՛ Ազրա լե ան կ ՝անղ րադառնա յ թէ Համէն րանֆ ԸԼԼաէո*Լ> դիաութեան ու արուեո—ի րոլոր աղրիւրները վայելելու ձդ—ումով չէ կրցած իր սեփական ածուն մշակել՛. «սաա թան իմացայ, թայց ոչ հիմնովին։ Գիտութիւնն ինձ ոնունգ դարձբի, մինչգեո. պէւոք էր նրա մի ածուն մշակէի։ Ուրիշ վայհլքնհրիս գուգահեո* գիտութիւնն ինձ համար վսւյհյք եղաւ* փոիւանակ պարտիք դառնալու (**) յ Եթէ Աղրալեան կարենար վերյիշել իր աու ածները քննադատական կալուածին կարենար համապարփակ ակնարկով մը ղրկել, ինչպէս մենք կրնանք ընել հՒմա> Ւք վաստակին ամբողջութիւնը՝ իր աւունք պիտի ունենա1* ր տակաւին ինք- նիրմէ դժդոհ մնալու՛. ՊՀաի –և.ն1ր, թէ՝ ղ եղ արու եսաական երկերու որպէԽ մեկնաբան ու. թիւն՝ արուեստով թաթաւուն անմեո դրութիլ ններ տուած է, որոնք իրենց դո յութեան Հիա* յն առիթը կր պարտին ուսումնասիրուած երկին եւ լեղ ու ի ու ոճի անխորսաակ
ւԿ*9Հ"լք*հն Տշ Կը 9ոլ9էաԳ9^ * (*> «Երագ հւ քքհկուսսւցում» — <Նոր Հոսանք» — 1913, թիւ 1-2։ (** ) «Պատմու յ» իւն Հսւյոց Որականա թհւսն» էյ 4։
