լինել ամէն կարգի նիւթ եւ ամէն խաւից վերցրած։ Նպատակն ինրը պահանջում է է որ այգ անուան տակ լոյս տեսնող ղրրերը մատչելի լեզու ունենան , րայց մատչելի լեզու՝ չի նշանակում բարբառ՝. Նա պիտի լինի պարդ եւ դիւր ըմբոնէ լի գրական լեզու , Հ եռու օտարա– րանութիւննե րից եւ վերացական արտայայտութիւններից % որ պա¬ հանջում են աւելի կիրքէ զլուխնե ր : ք*նչ որ գրում է բարբառով՝ հ ետարրրրական է աղգագրական եւ բարբառագիտական տեսակէտիդ : Մէշ տ հնարաւոր է ժողովրդական լեզուի ոգին , համն ու հոտը պա– Հ ել , առանց բարբառի մէջ ընկնելու։ քիոգովո ւրգի ամար ղ րորԼ— ներն այս բանը պէտր է նկատողութեան առնեն : Մեր նպատակը պէտր է լինի ստեղծել ոչ թէ գաւառական , այլ հայռ^ գրականու¬ թիւնդ մատչելի ազգութեան րոլոր խաւերին : ք*արբառը չի կարող եւ չպէտր է գրական լեզու դառնայ , նա մի շտեմարան է գրական լեզուի համար : Մաաւորական գասի եւ ժողովրդական գրականու¬ թեան տարբերութիւնը , որրանով հարցը վերաբերում է լեղուին է այն էդ որ մէկն աւելի վերացական մտածութեան արտայայտու¬ թիւն է^ միւսը պիտի լիեի թանձրացեալ։ Այսպէս ուրեմնճ «Նահապետական տան՝) բովանդակու թէւ֊նը հէն է եւ սա կաւարժէր • ոտանաւորը պակասաւոր է լեզուն ոչ թհ ժողովրդական դ այլ բարբառ , ուստի եւ Մ • ՂաՈէ–կասեանի գրուած– րը ոչ այնրան դրականութեան Է վերաբերում դ որրան ազգագրու¬ թեան եւ բա ր բառագիտութեան : Վ^ե րջին տեսակէտով նա արժէրա– լոր գործ է , իբրեւ գաւառական բարբառի , ոճի եւ դարձուածներէ շտեմարան :
ՀՈՐԻԶՈՆ, 1913, թիւ 132
