չեն կազմում: Ինչպէս ասի՝ բանտերում ամէն «անկարելի» համարուած բան հնարաւոր է մինչեւ իսկ յետընթաց օրերում, ուր մնաց 1864 թուականին: Դրա համար պէտք Է, որ բանտարկեալը անձնուէր եւ ազդեցիկ բարեկամներ ունենայ: Նալբանդեանը ունէր այդպիսի բարեկամներ:
Այսպէս ուրեմն, մենք հարկ չենք տեսնում անվստահութեամբ վերաբերուելու Ղ. Աղայեանի տուած տեղեկութեան, Նազարեանի վարմունքը բնաւ «սրիկայութիւն» չենք համարում եւ հիմնուելով եղած տեղեկութեան եւ «Ազգային թշուառութիւն» յօդուածի բովանդակութեան, լեզուի և ոճի վրայ, մենք այդ գրութիւնը շարունակում ենք համարել Նալբանդեանի գործը, սպասելով, որ պ. Լէօի անսպառ հետաքրքրութիւնը ձեռք բերէ նոր վաւերագրեր, որոնք կը հաստատեն Աղայեանի վկայութիւնն ու մեր պնդումը, այնպէս, ինչպէս ճիշդ դուրս եկաւ մեր միւս ենթադրութիւնը Նազարեանի մասին:
