Նա* արդյոք Լոլյս տաԼ* անկենդան սիրտ մի կրնա՛* կյանք պարգևել, և ինչոր մեռած՝ է, կրնա* վերստին ապրիլ։ Քեզ սակավ ինչ մխիթարություն տալու համար քանի մի կյանք կր ղոհեի, և սակայն սիրտ մի չունի մ քեզ ձոնելու, ավա՜ղ։ Բախ֊ Աքին անագորույն ձեռքը խեղճ սրտիս զարկավ, և այս հար֊ վածեն ետք անկենդան մնաց այն։ Ղու բարությամբդ ոզողեցիր զիս, և ես քեղի համար ոչինչ կրնամ ընել։ Սրտագին կը կա միմ քեղ ծառայել, և անկարող եմ հաջողելու։ Քեղի հետ նույն երկ– նից ներքև ապրիլ, զքեզ իբր եղբայր ճանչնալ, զքեզ մ խիթա֊ րեի փափագներուս մեծագույնը պիտի ըլլար։ Բայց իմ երկինքս րոէ կդ չկրնար րլյալ, զի ես խավարին մեջ պիտի ապրիմ, մինչդեռ դու լուսո կր կարոտիս։ Դու կյանքը 1լսկսիս, բայց ինձ համար կբ վերջանա այն։ Հրաժեշտ պիտի տամ ամեն բանի, մահր պիտի զ զենում § և սիրել յացս հիշատակը միայն հետս ։զիտի տանիմ։ Երբե՛՛ք, Կո՚մս, երբեք չեմ կրնար մոռնալ զքեզ։ Երբ վանքին դռներն գոցվին ներս մտնելես ետք, երբ անցյալ օրերս հիշեմ, քու ազնիվ պատկերդ պիտի ըլլա այն պատ կեր֊ )ւերուն մին որք ինձ հաճույք կը պարգևեն։ Միտքս հիշատակիդ վրա պիտի հանգչի, կիզուտ վայրի մեջ դրված կանաչ ոստի պես, և հոգիս ի հեռուստ պիտի արձակն քեզ երախտագիտու֊ թյան և բարեկամության նվագը։ Վստահ եղիր թե երբ հասնի Նույնիսկ ահավոր վայրկյանը, բերանս անոսնգ պիտի տա մյուս ՚՚իրելյացս անոձններուն հետ։ Մնաս բար յա՛ վ, Կո՚մս։ Ինչո՞ւ բախտը չուզեց որ զքեզ հառաջագույն ճանաչեի♦ փոխանակ երկու թշվառներու երկու երջանիկ կը կազմեինք։ Բախտն՚ որ հալածեց զիսՀ հուսամ թե չպիտի ժխտձ իսկ ապաստանարան մի որուն մեջ կենդանի պիտի թաղվիմ։ Վերստին կըսեմ քեզ, մնաս բարյա՛՛վ։ Գուցե մոտերս մեկնիմ օտար երկրի մեջ անհետանալու համար։
Մայաա առ Տիկին Սիրա
Ամեն անգամ որ գրիչը ձեռքս կառնում, արդյոք դատապարտյա՞լ եմ նոր աղետք մ՛ ևս գուժելու. և ո՞վ կսպածեր այս֊ պիսի անակնկալ պատահարի մի։ Մտածե՛ թե Հուլիանե գժո֊
99 ,.՚"~
