Գուցե դատապարտես զիս, սիրեչիս, նկատելով թե մտա֊ տանջության պատճառն եր կարոն եմ, բայց ստույգ է որ կր մտածեմ թե գուցե ուրիշին մահվան պատճառ եղա, և թե անոդ երիտասարդության աշնահար ծադիկներովն իմ երջանկու-թյունս կը հյուսեմ։ Արդյոք այն հեգ արարածն անիծե՛ց զիս եթե ոչ բերնով՝ գեթ սրտիվ* և միթե իրավունք չունե՞ր անեծք կարդալու որո վրա որ Տիգրանի մի սիրտը կը Հափշտակեր իրմե։ Բայց այս մտածությունր սրտիս գոհունակություն ր չխռովեր, միայն թե իբրև թեթև ամպ պայծառ եբկնիցս արևր սա֊ կավ ինչ կ՝աղոտացնեք Թվի ինձ թե երբեք տագնապ չկրեցի) այնչւսւի ջնջված < հիս ցավի ամեն հիշատակ։ Կարծես թե հո՛ղի ս հարատև նվագ </* որո վերշին հնչյունր հավիտենականության գողին մեջ սլիտի ղաղր,իէ Ո հ, \ո՚րչափ սիրելի Է կյան– բրն երբ սիրտը գոհունակությամբ լի Է։ Տիգրան Լևոնին հյուր եղած Է, բտյց գրեթե բոլոր վայրկյաններր հետս կանցրնե։ Բնավ մեր տխուր անցելույն Հիշատակությունը չենք ըներ, միայն հուսալից ապագային կը ժպտինք։ Կարծես թե կր վերա^ ծնիմ, և կը փափագեի հավիտենականություն մ՚ ունենալ Տիզ ՜ րս՚նս պաշտելու համար։ Թեթև հազ մր կր տանջի զիս, և ամեն անգամ որ հազամ, ահաբեկ ինձ կը նայի նա, և ((Խեղճ ղավա֊ կրս» կր մնջե տխրագին։ Երբեմն կը կարծեի թե կյանքը խույս կուտար ինձմե, մինչդեռ արդ բոլոբովին զորություն և առողջություն եմ. ապրիլ կուզեմ, ո՛չ, ո՛չ, ևս կուզեմ այն մահը որուն օգնությունր կը հայցեի աղերսագին։
Սակայն խնդությանս մեջ չարագուշակ ստվեր մի առջևես կ՝անցնի սպառնալից աչոք, սարսափր կը գրավե զիս, և սրտիս բաբախմունքը կարծես թե վայրի կ մի կը դա դրի։ Օր մի երբ այսպես բարեբաստության մեջ կր լողայի, կ՝երևա թե տխրության քողն երեսս վարագուրեց, զի Տիգրան ինչ ունենալս հար֊ ցուց ինձ այլայլելով։ Ո" հ, պատասխանեցի, այն կինր՝ այն չարագուշակ ոգին մեր կորուստը կը տենչա, պիտի հան֊ դուրժե՞ արդյոք մեր երանության։ Ո՞ւր Է արդք ի՞նչ կր պատրաստ ե մեզ, գուցե մթության մեջ մեր երջանկության տապալման կ՛ աշխատի* կրնա՞մ հանգիստ ըլլալ ցորչափ ինքն ազատ Է։
11 1145
