Էջ:Երկեր - Սրբուհի Տյուսաբ.djvu/341

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

— Ի՜նչպես, Երվանդ, կուզե՞ս զՍիրանույշ տեսնել հառաջ քան տիկին Հայնուռի այցելություն մ՚ընելու. այդ վարմունքդ պատշաճության ամեն կանոնի հակառակ է։ Այն խեղճ կինը մայրենի սիրույն զոհն է, և սրտի հիվանդությամբ կը մաշի՝ հիշե թե որչափ բարի և ազնիվ եղած է մեզ նկատմամբ, և մի՛ յուր սիրտը վիրավորեր քու անհոգությամբդ։

- Լա՛վ. քույր. երթամ ուրեմն տիկին Հայնուռի, և ապա ուղևորիմ դեպի Յենիքյոյ։ Ապահովապես արգելք չկա Սիրանույշեն ընդանվելուս վրայոք քանի որ կը հաստատես թե Դարեհյան ոչինչ գիտե մեր սիրային հարաբերությանց վրայոք:

- Դու անոր իբր եղբայրը կրնաս նկատվիլ, որով և այդ մարդուն նախանձը չշարժելու հաջողիլ:

— Եվ սակայն իմս ըլլալու վիճակված էր Սիրանույշ։

— Մեկ կողմ թող անցյալը, և զգույշ եղիր միայն սրտիդ վիճակը չմատնելու երբ սիրույդ առարկային առջև ըլլաս։

- Մի՞թե ենթարկված եմ Դարեհյանի հանդիպելու դժբախտության։

— Ինչպե՞ս որոշ պատասխան կրնամ տալ քեզ։

— Չգիտե՞ս արդյոք թե այդ մարդն ո՞ր ժամանակ տունեն կը մեկնի։

- Ընդհանրապես կես օրեն հառաջ կարծեմ։

— Ես մինչև որ Յենիքյոյ հասնիմ կես օրը կանցնի։

Եվ մինչ Երվանդ անհամբեր էր մեկնելու, Զարուհին ձեռքեն բռնելով ըսավ․

— Չեմ թողուր որ երթաս հառաջ քան քիչ մի սննդյամբ կազդուրելու։

— Սնո՜ւնդ։ Ա՛հ, քո՛ւյր, դու այնքան երջանիկ ես որ դժբախտ սրտի վիճակը չես հասկնար բնավ: Մարդս լավ կըմբռնե ինչ որ ինքն յուր անձին վրա կը փորձե։ Կը մաղթեմ որ միշտ տգիտությանդ մեջ մնաս վշտի մասին։

— Եվ կը կարծես թե հոգիս չա՞րյունիր քեզ նկատմամբ։

— Ինչ որ դու արյունիլ կըսես պարզապես կեղեքիլ է, քանի որ քու երջանկությունդ պատվար մ՚է որ կարգիլե ուրիշի դժբախտության ազդեցությունը մինչ քու սրտիդ խորը հասնելու,