քաջությունդ չպիտի ունենային ընկերական սանդուղներեն վար իջնելու համար։
– Մա՛յր, երբ անոնք այնչափ հիանալի իմն անձնվիրությամբ մեզ օգնելու փութացին, դու անե՞ծք կը կարդաս իբր փոխարինություն։
– Այո՛, նպաստեցին մեզ խոնարհեցնելու մտոք։
– Ո՜հ, ինչ կըսես, մա՛յր, խնդրեմ լռե՛։
– Դու պարզ աղջիկ մ՚ես, և չգիտես տակավին ո՜րչափ չարություն կա մարդկանց սրտին մեջ։
– Մա՛յր, կը հայցեմ զքեզ, դադրե՛ այդպես խոսելե զի հոգվույս մեջ անոնց նկատմամբ իրավացի երախտագիտության մի կա որ ընդդեմ խիստ խոսքերուդ կը բողոքե։
– Կը տեսնեմ որ դու ինձ դեմ ըմբոստ կերպարանք մի կառնուս։
— Ե՞ս, մայր։
— Այո՛, դու։ Զոր օրինակ առանց իմ հրամանիս կը պատրաստվիս տունես հեռանալու։ Ուսկի՞ց հառաջ կուգա այդ բաղձանքդ անկախ դիրք մ՚առնելու արդյոք։
– Մայրի՛կ, նույնիսկ հորդիական սիրույս հառաջ կուգա․ ղի ձգացի թե քաջության ունենալու եմ ընդվզելու ընդդեմ քեզ՝ սիրելի ծնողքս փրկելու և դույզն ինչ հանգիստ մատակարարելու համար անոնց։
Եվ զայս ըսելով կույսը մորը գիրկն ընկավ և լալով գոչեց.
— Մա՜յր, մի՛ մեղադրեր զիս և հավատա՛ որ զքեզ պատվելով կը սիրեմ։
Մայրն յուր արտասուքը աղջկան արտասվաց խառնեց, սեղմեց զայն հոգվույն վրա և ապա հարեց․
— Ո՛հ, դո՛ւստր իմ, ամենքն զմեզ պիտի արհամարհեն այսուհետև։
— Մա՜յր, կը կրկնեմ քեզ թե խելացի և զգոն անձինք առավել ևս պիտի հարգեն զմեզ, զի աշխատությունրըմղիչն է ընկերության և հառաջադիմության։
