— Լավ։
— Բայց դու շուտով երթալու դիտավորություն ունի՞ս դարձյալ։
— Աղավնիս, կը կենամ ցորչափ պետք ունենաս ինձ։
— Երկար ժամանակ քեզ չպիտի կարոտիմ,— ըսավ մանուկը գաղտնի հառաչանոք մի զոր նշմարեց Ներսես առանց սակայն դիտած լինելն հայտնելու։
Երիտասարդին սիրտը կարյուներ, ու այդ սիրուն արարածն ազատելու համար չկար զոհ որ հանձն չառնուր կատարելու։ Եվ արդեն սկսած էր յուր առաջին զոհն՝ բնակելով վայրերուն մեջ որք յուր անցյալ երջանիկ օրերու հիշատակը կը զարթուցանեին իրեն, և մինչ թմրած կը կարծեր Արաքսիայի գաղափարն՝ ահա կը զարթնուր զորությամբ մի որ զինքը ցավցնելով կը զարմացներ։
Տղուն հիշատակը հարակից էր յուր վարժուհվույն հիշատակին, զի Աղավնի և Արաքսիա երկու էակներն էին զորս՝ հետ յուր մոր, քան զամեն ոք ավելի սիրած էր։ Դառնությամբ կր մտածեր թե ինքն դատապարտված էր կորսնցնելու ինչ որ պաշտած էր։ Ավերակաց ոգին էր ուրեմն որ նախասահմանված էր ողբալու փլատակաց վրա։
Արմինե Ներսեսի շուրջը կոստնուր իբր թռչուն դայլայլելով, հայտնելու համար յուր ուրախությունն եղբորը վերադարձին համար։ Բայց զվարթության ճիչերն անտանելի են ցավով բեռնավորած հոգվույն համար ու թեև սրտովին կը գուրգուրար Ներսես փոքրիկ Արմինեի վրա, սակայն լավագույն պիտի համարեր եթե առանձին լիներ՝ այդ նվիրական հիվանդին մեն մի շունչը, մեն մի բառն և մեն մի բաղձանքը կատարելու։
Ստույգ է որ գերման վարժուհին կը հեռանար երբ Ներսես հիվանդին սենյակը կուգար, անոր և քրոջը մտերմական տեսության արգելք չլինելու համար․ բայց նույնիսկ Արմինե կարծես ավելորդ կերևար այն երկու հոգեմաշ էակաց ընդմեջ որուն մին յուր վաղաժամ վերջին վրա կը թվեր ողբալ, և մյուսն՝ յուր անցյալ ինչպես և ներկա աղիտից վրա։
Ցավն զցավ կորոնե, զի ուրախությունը թվի թշնամալից նենգություն խավարապատ վիճակի մի։
