— Սա տարբերությամբ որ փոխանակ խոսքերու գործ ներկայացուց ինձ։
— Չեմ հասկնար։
— Գիշեր մի մինչ կը ննջեի, եկավ զիս արթնցուց, տեղացս հանեց, և հորդորեց զիս սպասելու և հայելու։ Եվ երբ կուզեի իմանալ թե ի՞նչ կուզեր ըսել, ահա տեսա զձեզ որ գիշերվան մեջ ճրագի ձեռին սենեկե մի դուրս կելնեիք Սիսակի հետ առանձին։
— Ապիրա՜տ կինն։
— Այո մասին հանցավոր չեմ գտներ զինքը։
— Հանցավոր չե՞ք գտներ։ Ինչո՞ւ ուրեմն խոսակցությանս ունկնդիր չըրավ զձեզ նաև, եթե մասնավոր նպատակ մի չուներ զձեզ խաբելու։
— Այո՛, պատվիրեց ինձ դռանս առջևեն չհեռանալու։
— Ես ձեզի պատճառն իմացնեմ. վասնզի եթե ըսածներս դուք իմանայիք, մեղադրության տեղի չէր մնար, քանի որ պիտի լսեիք թե ի նպաստ Վարդանույշի դատ կը վարեի, և առավելն կա` պիտի իմանայիք նաև տիկին Աբգարյանի սիրահարությունը Սիսակի հետ։
— Այդ սոսկալի հրեշին խաղալի՞քն եղա ուրեմն։
— Եվ ես անոր զոհը դժբախտաբար։
— Բայց խնդրեմ սա ևս հայտնեցեք ինձ թե ի՞նչ պետք ունեիք մութին զՍիսակ հյուրընկալելու։
— Վասնզի Վարդանույշ անհնարին կասկածներե ու տառապանքներե տանջվելով` խնդրած էր ինձմե որ անպատճառ հետևյալ առավոտն իրեն լուր մի տամ Սիսակի խորհրդոց վրա, եթե չէի ուզեր որ մեռնի։ Ուրիշ միջոց չունեի բայց ժամադրության մի դիմելու խավարի ժամանակ։ Տիկին Աբգարյանի կասկածները չգրգռելու համար։
— Ո՜վ իմ Արաքսիա, կը գտնե՞մ զքեզ ուրեմն վերստին,— ըսավ Ներսես, անհուն խանդիվ, և մերձենալով աղջկան ուզեց ձեռքերը համբուրել։
Վարժուհին ետ քաշվելով ըսավ.
— Այդ իրավունքն ոչ ևս ունիք։
— Ո՜հ, արդյոք ուրիշի՞ խոստացար սիրտդ, Արաքսիաս։
