Էջ:Երկիր հիշատակաց.djvu/282

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

նախագահ, օտարատյաց, երկյուղած սլավ ու համողված հետադիմական։ Հայրս դժնի, խիստ, այլ ուղղամիտ մարդ մընԷ,— կըսե ընկերս,— որ մահու ատելություն ունի դեպի հե–ղափ ո խականները։ Այդ ատելությունը ես կճանլնամ իր ղւս ֊ ոամած ձեռքերուն վրա որպես անգութ արհամարհանք ու իր ալքերուն մեջճ որ-պես վրեժի անշեջ կայծ։ Ես կկարդայի «Երկրսւյին սնունդ–երբ հայրս մտավ ներս։ Անոր հասակը թեթևորենկքած Է տարիներու հոգնության տակ, գեղեցիկ մարդ մրն Էսակայն դեռ ու պատկառելի։ Մայրս, որ միշտ կտառապի, երբես հեռու ըլլամ իրմեն՝ կնայեր ալքերուս սիրահար աղջկա մըպես։ Քույրս դաշնակին առջև նստած Էր ու իր մատնեղը ստեղանիներուն վրա կթռլեին հուէին բերանը ինկած ծաղիկ֊ներու պես։ Աշնան իրիկուն էր,— կըսե ընկերս հուզումով,—երբ հայրս ներս մտավ։ Ան շատ տժգույն էր ու այնքան մտահոգ, վրդովված ու հզումնահար, որ մայրս դողդոջուն ելավ ոտքի ու երկլոտ մոտեցավ ու հարցուց թե ի՞նլ կա։ քոջս ձեռքը լքված մնաց ստեղանիի մը վրա, իսկ ես կանգ առի այնէջին վրա ուր Անտրե Ժիտ կխոսի բազմաթիվ ծարավներումասին, որ կարելի է հադեցնել կամ ձգել անհագ։ Ես տասնը¬ինը տարեկան էի այն ատեն ու կզակիս վրա նոր աղվամա֊ղեր սկ սած էին բուսնիլ։ Հայրս գունատ էր մահու պես ու Ւրձեռքերուն վրա ես կտեսնեի ասումի դող…— Եր առաջին համթույրը,— կըսե ընկերս,— պարտա կանեմ այդ գեշ օրերուն։ Հայրս մոտեցավ ինծի ու խեղդուկ, տառապագին ձայնով մը հարցուց թե իրա՞վ է, որ վեց ամիսե իեր արձանագրված եմ համայնպվար՜կուսակցության տեղական բջիջին։ Ընդոստ ելա ոտքի ու կարծես թե սրտիս խորըսուր խրեցին, թունավոր սուր։ Լռությամբ զգացի հորս տառապանքը։ Մեծ ու արտ ակարդ վայրկյան մըն էր ատիկա ուկյանքիս մեջ լեմ հիշեր ուրիշ պահ մը որ այնքան պորությամբ, ուժգնությամբ ու սիրով ապրած ըլլամ, նայեցա հորս աչքերուն, ու ինչ որ հոն տեսա անհնար է թշվառական բառերով արտահայտել։ Հոն կար պաղատանք ու կսկիծ, սպառ֊293