ներուդ վրա և որուն խորհուրդը կիջնե ւ)ինչև սիրտդ, որ կտարածվի մարմնույդ մեջ։ Ջեր բարու մը, Աստղի կ, գիտնաք ի նշ առատ կր։ Ու այս մեծ երջանկութենեն հարուստ այս տղուն պիտի ներեք, գիտե մ, պիտի ներեք իր շնորհակալության այս քՒլ մը ջ ատ ջերմ ու քիչ մը շատ խենթ բառերը։ Ու ինչո ւ չպիտի ներեիք։ Անկեղծությամբ ու բարությամբ է որ այս տողերը կգրեմ ու սիրտս այնքա ն մաքուր է։ Ու շնորհակալ եմ, ու զգացեր, որքա ն ծանր է նշանակությամբ այս բառը շրթնեբուս վրա ու պիտի գիտնաք թե ինչո ւ այսքան հպարտության հետ, այսքան խոնարհու թյուն կա սրտիս մեջ, թե ինչո այս աղան, այս սիրահար, խենթ ու տրտում տղան կգոհանա իրեն տրված այս քիչովը> շնորհակալ կըլլա այսքան երախտւսգիտությամբ, այս քիչին համար։ ՈրուԷ հետև, կտեսնե ք Աստ֊ ղի՚կք այսուհանդերձ այդ բ^լորը, այդ հպարտ, տարագիր ու խորապես բանաստեղծ արձակագիրին գ1*ԲՔ11> ծաղիկները, բառերը ու նույնիսկ բուրումը այնքա ն քիչ են, այնքա ն քրչր ամբողջութեան դիմաց, այնքա ն քիչ շաորին առջև, որ կարելի է տալ առատաձեռնութեամբ, սիրով և երջանկությամբ, որ կարելի է տալ հաճաէսճ երբ չեն ուզեր, երբ չեն հասկնար։ Որովհետև, ես գիտեմ աղջիկներ, որ տված են այդ ամբողջը, որ քիչ է նույն ատեն, բառ մը պզտիկ, հեք, աղքատ բառ մը, որուն դիակին վրա, վեցը երկար ու խիստ հուզումով, տրտմությամբ և ցավով՝ մահանվագ երգեցի, որ տված են, կըսեմ, զարմս/֊ նալի շռայլությամբ՝ զրկված ու մերկ տղոց, բութ ու անասուն տղոց։ Այդ շ ա տ ը ՝ կան որ կպա^ անջեն, կան որ կառնէն, կան որ կաղաչեն ստւսնալու համար։ Եսկ ես՝ աղջիկներ գիտեմ, ճերմակ գուցե, թուխ գուցե՝ որ չեն ձգեր այդ տխուր երկընտ֊ րանքը՝ այդ սիրահար տղոց։ Ւնչո ւ տխրությունն ու թ/սխիծը կսիրեք, Աստղի կ, Հեռավոր քույր, ինչո՞ւ կերգեք տառապանքին երջանկությունը > ե ֊ զությամբ և արվեստով։ Ջեր աղվոր հեքիաթներեն հեոավոր հիշատակ մը ունիմ հիմա միայն։ ժամանակը մոխիր կցանե մեր հիշ ատակներուն վրա ու կհավասարեցնե ամեն ձև։ Լատ մը գրեցէք ինծի ձեր աղվոր հեքիաթներեն։ Գուցե կեանքը մոռցուցած է ձեզի գրելու հաճույքը, վերոտացե՚ք զայն ու 74
