Էջ:Ընտրանի.djvu/253

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է


ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՆԱԽԱԳԱՀԻ ՊԱՇՏՈՆԱՄՈՒՏԻ ԵԼՈՒՅԹԸ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ԳԵՐԱԳՈՒՅՆ ԽՈՐՀՐԴԻ ՀԱՏՈՒԿ ՆԻՍՏՈՒՄ

(11 նոյեմբերի, 1991 թ.)

Վեհափառ Տեր,

Մեծարգո նախագահող,

Հարգելի պատգամավորներ եւ հյուրեր,

Քիչ առաջ, երբ այս պատվական լսարանի` մեր ժողովրդի արժանավորագույն ներկայացուցիչների առջեւ ես հանդիսավոր երդմամբ հավատարմություն հայտնեցի Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրությանն ու օրենքներին, նրա ազգային ու պետական շահերին — դրանք լոկ հավուր պատշաճի ազդարարված խոսքեր չէին, այլ հայ ժողովրդի դարերով փայփայած իղձերի խտացումն ու իրեղենացման արտահայտությունը։

Բախտի քմահաճույքով եւ պատմական հանգամանքների բերմամբ հայ ժողովուրդը դեմոկրատական ազատությունների մեծագույն նվաճումները` անկախության հանրաքվեն եւ նախագահական ընտրություններն արձանագրեց մեր հասարակարգի վերափոխման ամենաճգնաժամային ու վճռորոշ պահին։

Եւ դա, թերեւս, տրամաբանական է եւ օրինաչափ։ Ժողովրդի ինքնապահպանման բնազդի միահամուռ դրսեւորումը եւ քաղաքական ենթագիտակցության գերլարումը ամենայն հավանականությամբ ենթադրում են համապատասխան հոգեկան իրավիճակ, որի դեպքում միայն