Էջ:Ընտրանի.djvu/470

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է


― Հայոց պետականության վերականգնմամբ արդյոք դադարե՞լ է Հայ Առաքելական Եկեղեցու ազգային դերակատարությունը։

― Ամենեւին ոչ, թեեւ այս պատասխանը առաջին հայացքից կարող է հակասության մեջ թվալ նախորդ մտքի հետ։ Ճիշտ է՝ պետականության վերականգնմամբ եկեղեցին, ըստ էության, ազատվել է աշխարհիկ իշխանություններին փոխարինելու պարտականությունից, բայց քանի դեռ հայության մի զգալի հատվածը ապրում է Հայաստանից դուրս, նա շարունակելու է պահպանել իր միավորիչ ազգային դերը հայրենիքի եւ Սփյուռքի միջեւ։ Չխոսած այլեւս այն մասին, որ եկեղեցուն նույնքան կարեւոր դեր է վերապահված նաեւ ազգի հոգեւոր եւ բարոյական դաստիարակության գործում։

― Իսկ ի՞նչ եք մտածում առաջիկա ընտրությունների մասին։ Ո՞վ է, Ձեր կարծիքով, կաթողիկոսի ամենահավանական թեկնածուն, կամ ավելի ճիշտ ձեւակերպելով հարցս՝ ո՞ւմ կգերադասեիք տեսնել կաթողիկոսական գահին։

― 1700-ամյա պատմություն ունեցող Հայոց Եկեղեցին աչքի է ընկել այն գնահատելի առանձնահատկությամբ, որ կաթողիկոսական գահին, համարյա առանց բացառության, բազմեցրել է ժամանակի ամենաարժանավոր հոգեւորականին։ Եթե կաթողիկոսների ընտրության հարցում երբեմն անգամ ծագել են ինչ-ինչ հակասություններ, ապա դա տեղի է ունեցել ավելի օտար միջամտությունների, քան ներքին տարաձայնությունների պատճառով։

Այսօր էլ Սբ. Էջմիածնի միաբանության շարքերում կան կաթողիկոսական գահի արժանի թեկնածուներ, ինչպես՝ Երուսաղեմի պատրիարք Թորգոմ արքեպիսկոպոս Մանուկյանը, Պոլսո պատրիարք Գարեգին արքեպիսկոպոս Գազանճյանը, երիտասարդներից՝ Արարատյան թեմի առաջնորդ Գարեգին արքեպիսկոպոս Ներսիսյանը, Շիրակի թեմի առաջնորդ Գրիգորիս արքեպիսկոպոսԲունիաթյանը, Նյու Յորքի թեմի առաջնորդ Խաժակ արքեպիսկոպոս Պարսամյանը, Արցախի թեմի առաջնորդ Պարգեւ եպիսկոպոս Մարտիրոսյանը։ Սակայն իր աստվածաբանական պատրաստությամբ, հայագիտական հմտությամբ, դիվանագիտական ընդունակություններով եւ վարչական կարողություններով այսօր Ամենայն հայոց կաթողիկոսի ամե