համարյա բոլոր ծանրակշիռ կառույցներով ձգտեց այդ կարողություններն ի սպաս դնել Հայաստանի շենացման ու զորացման գործին։
Խոսենք փաստերով։
Աշխարհում այսօր գոյություն ունի համասփյուռքյան, կամ ավելին՝ համահայկական, ինը հաստատություն.
- Հայ Առաքելական Եկեղեցու Էջմիածնական աթոռը, - Հայ Առաքելական Եկեղեցու Կիլիկիո աթոռը, - Հայ Կաթողիկե Եկեղեցին, - Հայ Ավետարանական Եկեղեցին, - Հայ հեղափոխական դաշնակցությունը, - Ռամկավար-ազատական կուսակցությունը, - Սոցիալ-դեմոկրատ հնչակյան կուսակցությունը, - Հայկական Բարեգործական Ընդհանուր Միությունը, - եւ վերջապես՝ «Հայաստան» համահայկական հիմնադրամը։
Սրանց պետք է գումարել թերեւս նաեւ «Ամերիկայի հայկական համագումարը», որը թեեւ համասփյուռքյան կառույց չէ, բայց լուրջ քաղաքական կշիռ ունի Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներում։
Այս տաս հաստատություններից ինը գրեթե անվերապահորեն պաշտպանում են Հայաստանի ներկա իշխանությունների գործունեությունը արտաքին քաղաքականության, տնտեսական բարեփոխումների եւ ժողովրդավարության հաստատման բնագավառներում։ Միակ կազմակերպությունը, որ չի հաշտվում այս իրականության հետ, Հայ հեղափոխական դաշնակցությունն է, իսկ ավելի ճիշտ՝ դաշնակցական նոմենկլատուրան, որը չի արտահայտում անգամ ոչ միայն կուսակցու- թյան համակիրների, այլեւ շարքերի ամբողջական տրամադրությունը։
Հայաստանի իշխանությունների եւ դաշնակցական նոմենկլատուրայի հակասությունը մատուցել որպես հակասություն Հայաստանի եւ Սփյուռքի միջեւ՝ ոչ միայն մոլորություն է, այլեւ կեղծարարություն, որովհետեւ դաշնակցության ազդեցությունը տարածվում է սփյուռքահայության հազիվ մեկ-երկու տոկոսի վրա, եւ որքան հակասությունը սրվի, այնքան այդ ազդեցությունը նվազելու է։
Ժխտելով Հայաստանի եւ Սփյուռքի միջեւ գոյություն ունեցող հորինածո հակասությունը, չեմ կարող չնշել, սակայն, որ ներդաշնակության
