ատոր ատենը չէր հիմա, կտեսնաք քի դուրսն ըլ շատ բուք կընե, շուտ ըրէք, որ օրհնություն մըն ալ ու վերջ տամ քարոզիս։
Ժամկոչը.— (Տերտերուն ականջին).— Ձեր Եղսիկան թոռը Մարթան, տեր պապա, երկու կաժ մանած կուտա։
Քահանան.— (Հազալով) — Շեն մնա մեր Մարթան. եկենիս կնիկն էր մեր Մարթան, ասացեք աստված շեն և պայծառ պահե, քար բռնե ոսկի դառնա, եկենս ալ խարիպ տեղը թենտրուզ պահե, օ՛ֆ, օ՛ֆ, պապամ եկենս։
(Լռություն):
Քահանան.— Ալ գրվող չկա կերևի, ժամկոչ, որոնք ետուն զլումաս յուրյանց հոժարս և առատանվերս, միույն փոխարեն բյուրապատիկս ընկալցին աստ և ի հանդերձելումն։ Պահպանիչ հավատացելոց, Հիսուս, պահյա պահպանյա զամենայն, որ սուրիեցին տուրս բարյաց և վայելուչս, արա զնոսա արժան ողորմության քում, զի քեզ վայել է փառք, իշխանություն այժմ և հավիտյանս, ամեն։
(Մեկ քանի օր անցնելե հետո ժամկոչը որ վարժապետն պոզմա մեկն է, կելլե, որ եկեղեցիին մեջ խոստացվածները ժողվե)։
Ժամկոչը.— Շեն մնա Պաղտիկ աղան, 3 օխա ձեթ գրվեր էր, շնորհք ըներ տե, լմնցնեիք ասօր։
Պաղտիկ.— Մենք ձեթ չենք վառեր, ժամկո՛չ, սխալ եկեր ես, էտքան ըլ էճելե՜… փոխ չէիք տվեր, անանկ չէ՞։
Ժամկոչը.— Դուն գիտես, սիրելի՛ս, զոռ մը չունինք ա, երեսն ըլ քուկդ էր, աստառն ըլ։
(Ուրիշ դուռ մը)։
Ժամկոչը.— Լիր մի բամպա՛կը, Պողո՛ս, աս տարի փառք բարերարին, դուրսը բամպակ չմնաց տուն լեցուցիր։
Պողոս.— Տահա չենք կթներ, աղա ժամկոչ, աղաներուն ու տեր պապային բարև տար, ըսե, որ Պողոսին վրա հըմը թող իրենք առնելիք ունենան։
Ժամկոչը.— Գլխուս վրա, Պողոս, ինչ որ ըսես նե, էնի պիտի ըսեմ, ինչ որ տաս նը, ես էնի պիտի թեսլիմ ընեմ։
(Ուրիշ դուռ մը)։
Ժամկոչը.– Մեր ամօղլին աճապ իր յոթնուկես մայրուքը չէ՞ր տար։
