գը՜լ, գը՜լ, գը՜լ, բադերու ձայն մը կհանեն։ Օ՜խ, անա՛մ, պապա՛մ, ճանըմ…
Գավաթը պարպողը գինիին ու տիրոջը պատիվ՝ անպատճառ կունենա ըսելիք մը։
Այն մեկը խաղողին թուփին տակ կպառկի, ուրիշ մը գինին բղողին մեջ սատկող մուկը կուզե ըլլալ, «գինի, գինի, հեփիմիզըն տե տինի ու էօմրի, կըսե տանտերը, իշտե ես էսոր համար չի փոխեցի մսուրս որ ամեն օր ըլ էս մուպարեկ մեռոնով օծվիմ, ի՛նչ ըսիր պարոն Արթին, դուն մինակ ուտելուդ ես տալմիշ եղեր, անուշներ ըլլի, սիրելիս, անուշներ խմողաց։ Պարոնը, Արթին իրավ է, որ կնճիթը սեղանին վրա միշտ՝ ուտելուն կնայի միայն, բայց ինչ ըսել է»։
Հարսնետերը աչք մը կընե գինի մատռվակողներուն ու անմիջապես գավաթ մըն ալ անոր կերկնցվի, պարոն Արթին, աչքդ սիրեմ, կըսե Փշիկ, գառին հոգին քեզ կանիծե, թե որ․․․ Մարդը, բայց երբե՜ն է, որ իր տունեն կարասներն անգամ կտոր-կտոր ըրած ու դուրս նետած է։
Գինիի պես խմելիք մը իրեն ինչպես առհասարակ բոլոր եկեղեցիի անդամ եղբայրակիցներուն համար, ան օձն է, որ մտած տեղը թույնե ավելի մահաբեր բան մը կտանի։
Շալճի ու գինի, երկու ի՜նչ անհաշտ հակադրություններ, որ կրնայիք երևակայել։ Շալճին ժայռ մը, որ քլունկով ալ չի քակվիր, կմերժե հրամցվածը, գինի, ան սոսկալի բանը, որուն նախաձևն անգամ կասկածելի հապ մըն է իրապես, խաղողը, ու գինի հիմա, չէ՛, եղբայրնե՛ր, չէ՛ , անկարելին կխնդրեք։
Փշիկին հետ քովիններս ալ ստիպող կըլլան, որ Արթին առնե գավաթը, միայն մեկ գավաթ գոնե, բայց մարդը միշտ նույնին կրկնությունովը կմնա, անկարելին է իրեն սպասվածը, եղբայրներս, սիրելիներս…
Սեղանակիցներ վայրկյան մը վար դնելով իրենց գավաթները աս նազոտ հարսնևորին փնչփնչումներուն վախճանին կսպասեն, բոլորին ալ փափաքն է, որ բողոքական պարոնը — մենք չըսի՞նք որ եկեղեցիի անդամ մը — պզտիկ չի ձգեր զիրենք, հարսնիքի առիթով Քրիստոս ալ խմեց, կըսեն պարոն, գինին պակսելու ատեն, այն ինչ հրաշքն ալ գործեց, դուք ավետարան կկարդաք, դուք ավելի աղեկը գիտեք։
Սա տեսակ երդված սոֆի բողոքականի մը մանավանդ գինի
