Էջ:Թութակ Թաղիդեանց (1847).pdf/10

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

Մինչ քո կուսան սիրելիք,
Զորս իբր անգին մատանիք,
Գողտրիկ կրծոց ունէիր,
Ցվերջին քո շնչել սիք՝

"Մոռացա՞ն․—Թո՛ղ մոռասցին,
Զի երեսաց բարեկամք՝
Ըզսէր իւրեանց յաչս ունին,
Չիք ի սիտսն խանդաղանք։

Ա՞յսպիսի քո ընտանիք․—
Սակայն փեսայդ ապերջան,
Ի գալն յաշխարհ աստանդիկ՝
Ձեռն ի հնար հեծութեան։

Ուսոյց տնկոց գարնանի,
Ըզքեզ ի խէժ արտասուել,
Յաշնան՝ զմահդ աղետալի,
Տերևաթափ աշխարել,

Հա՛րց ցըշուշան ցայն պայծառ,
Որ մենաւոր ի Մասիս,
Զիա՜րդ ըզքոյդ տայ տիպար,
Յորժամ հնչէ ցուրտ հիւսիս։