Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ1.djvu/149

* * *

Ես ասացի. «Դու ծաղկում ես,
Որպես շքեղ մի գարուն,
Եվ բոլորը, ինչ որ ունես,
Կյանք է թովիչ ու սիրուն…
5 Մենակ, ափսո՛ս, սիրտդ է մեռած,
Մենակ նա է չոր քեզնում…»։
          Նա հառաչեց ու ինձ ասաց.
          «Մենակ սիրտս չես տեսնում»։

147