Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
ՀԱՅԻ ՑԱՎԸ
(Նվեր «Մշակին»)
Հայը թեև շատ ցավ ունի,
Բայց ողջ մեկ չեն նրա համար,
Մինն է նրան միայն սիրելի,
Նրա հոգուն, խելքին հարմար։
5
Առեք, ահա, մեր թերթերը.
Ամեն տեղից գրում են միշտ,
Թե՝ տըգետ է մեր տերտերը,
Խիղճը մեռած, բարքն ամբարիշտ։
Ձեռք ես առնում— էլ բան չըկա—
10
Մեր տերտերը ագահ, տըգետ,
Մատաղահաս մի աղջկա
Պըսակել է մի ծերի հետ։
Շուռ ես տալիս, այլ տեղ— կարդում.
Մնացել են մարդիկ խաթում.
15
Տերտերն այնտեղ լոթի մի մարդ,
Գիշեր-ցերեկ խաղում է կարտ։
Մի ուրիշ տեղ տերտերն անկին
(Աստված հայից հեռու տանի)
Քանի տարի ծուխի միջին
20
Կին է պահում ապօրինի…
Հապա այստեղ— մեր կենտրոնում՝
Հայ տերտերը դրժած ուխտին,
|
|
169
