Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Քնե՛, կասեմ քեզ օրոր,
Չըտեսնես նրան ավերակ.
25
Մի պատկեր է նա տխուր,
Աչքերն արցունք, ինքը լուռ,
Մի սուր է մեր սրտի մեջ,
Մեզ այրելու հուր անշեջ.
Նրա հիմքը քանդելու
30
Շատ, շատ դարեր տանջեցին
Տաճիկ, պարսիկ, հույն և քուրդ
Մինչև վերջը քանդեցին.
Եվ այն օրից մինչ այսօր
Տկլոր, բոբիկ ու քաղցած
35
Թափառում է սարե ձոր
Անգութներից հալածված.
Ապա, քնի՛ր, անուշ զավակ,
Աչքդ խփիր, չըբանաս,
Որ քո թշվառ հայ ազգիդ
40
Դառն ցավերը չըտեսնաս։
|
|
314
