Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Ահա թե ինչու հայ ժողովուրդը,
50
Խաչ կամ նահատակ անունը տալով,
Զուր է համարում մարդկային ջանքը,—
Նրա մեծ զորքի վերա հուսալով։
Կամ երբ որ տերտերն յուր տուփը ձեռքին
Հայտնվում է նրան կրկին և կրկին,
55
Առատ շահելով, հանուն սուրբ խաչին,
Նա հավատում է թե՝ փրկեց հոգին։
IV
Անցնում է անցվոր այն մատրան մոտից
Երկյուղածությամբ և խաչակնքում,
Չարատանջ օրով դառնացած սրտից
60
Այսպես լիասիրտ աղոթում մտքում.—
«Ո՜վ սուրբ Նահատակ, գլխովդ պտույտ գամ,
«Դուն հասցնես ինձ ապրուստ օրական,
«Քո մեծ զորքովդ, անգութ, անզգամ
«Թշնամուս ջնջես և առնես կոխան»։
* * *
65
Հայոց ժողովուրդն ահա խռնված
Հետևում է յուր ծերուկ տերտերին՝
Խաչից խնդրելու, որ բռնված
Երկինքը խնայե իրան արտերին։
Թե մի վարակիչ ցավ է տարածված,
70
Մարախն ուտում է գյուղացու ցանը,
Աքս «երկնառաք պատուհասի» դեմ
«Օրհնած հողն» է միակ դարմանը։
* * *
Արևը կրակ է թափում վերից.
|
|
32
