Հըրամանը բեր շըների.
Ոռնաց Գելը ողորմելի։ 350
— Ի՜նչ թուղթ, ի՜նչ բան,
Ի՜նչ հըրաման
Կըհարցնի էս թըշնամին,
Կամ թե խառնակ էս նեղ ժամին
Կարդացող կա՜, 355
Հասկացող կա՜…
— Բա անտեր ես թողնում, գընում։
— Վա՜հ, ինչո՞ւ ես անտեր մընում.
Ինչքա՜ն տեր է գալիս քեզ, տե՜ս…
Անտերն ես եմ, որ, ա՛յ էսպես, 360
Առանց ընկեր ու առանց տեր
Պիտի գընամ ընկնեմ հանդեր…
VII
Էնքան թակից ու մահակից,
Էնքան մարդկանց ու շան տակից՝
Չեմ իմանում ինչ հըրաշքով, 365
Պոչատ ու կաղ, մի հատ աչքով
. . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . .
Թե չորս ոտը ուներ մորից,
Մի չորսն էլ փոխ առավ նորից 370
Ու շունչն էնտեղ քաշեց մին էլ,
Որ [էն եկող] մարդն էլ, շունն էլ
Մընացել են՝ ով գիտի ուր։
Ջարդված, հոգնած, տըխուր-տըխուր
Նըստեց, մի քիչ հանգիստ առավ. 375
Ուշքի եկավ ու միտք արավ.
— Էս էլ կյանքը՝ բարով-խերով,
Լիքը մարդով ու շըներով,
Սոված տեղըդ մի կտոր բան
Չեն թող անում՝ տանես բերան. 380
Բարեկամդ էլ Աղվեսի պես…
