Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
1890
Ա․ ՊՈՒՇԿԻՆ
Եթե իրավ է, որ գիշերները,
Երբ որ հանգչում են մարդիկ ներքևում,
Երկնքից իջնում լուսնի շողերը,
Գերեզմանների վըրա դողդողում.
5
Եթե իրավ է, որ այն ժամերին
Դատարկվում են լուռ գերեզմանները,
Օ՜, ես կըկանչեմ իմ սիրելիին,
Կըկանչեմ նրա նըսեմ ըստվերը։
— Արի՜, հայտնվի՜ր, սիրելի պատկեր,
10
Ինչպես և էիր անջատման ժամին,
Սառն ու դալկադեմ, ինչպես ձմռան օր,
Խանգարած, խեղած տանջանքով վերջին։
— Ախ, արի՜, ինչպես աստղիկ հեռավոր,
Ինչպես թույլ հընչյուն թեթև զեփյուռի,
15
Կամ թեկուզ ինչպես տեսիլ ահավոր,
Ինձ համար մին է, արի՜, միայն արի՜…
|
|
229
