Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
1902
Ֆ. ՇԻԼԼԵՐ
ԱՆՁՈՒԿ
Ա՜խ, վայրենի, սառն ու խավար
Էս անդունդի խորքերից
Թե գըտնե՜ի մի ճանապարհ
Ու ապրե՜ի ես նորից…
5
Ահա հեռվում ճոխ բըլուրներ
Մըշտագարուն, ծաղկազարդ։
Ինչո՞ւ, ինչո՞ւ չունիմ թևեր,
Այնտեղ թըռչեմ ես ազատ։
Քընարն այնտեղ ուրախ հընչում,
10
Խոսում է ձայնն երկընքի,
Զեփյուռները մեղմով շընչում,
Բույր են խընկում գարունքի։
|
|
252
