Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ2.djvu/395

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

91-92 —Ո՞ր երջանիկ հողմը բերավ
Քեզ մեր անտառն անծանոթ:
91 Ձեր աշխարհքը հեռավոր,
95-98 Պատասխանեց մեր Մանուշը
Հառաչելով գըլխիկոր։
100-րդ տողից հետո՝
Ես ձեզ համար աղոթք կանեմ—
Եթե անեք օգնություն,
Էս վայրենի, խոր անտառից
Եթե տանեք մեզ մի տուն։
135-136 Բըզզում-էս ափից էն ափն է վազում,
Բըզզում-էն ափից ետ գալիս կըրկին։
—Վա՜յ, ամա՜ն, մեռա․․․ հա՜յ, հարա՜,

մեռա․․․

«Ո՞րտեղդ է ցավում, սիրւն թագուհիս,
ինչ կուզես, ասա», խնդրւմ է արքան,
Խընդրում, գըլխովը պտւյտ է գալիս։
— Ախորժակ չունեմ... ես բան չեմ

ուզում...

Բայց գառան մըսից որ լինի, կուտեմ...
Եվ թագավորը մընում է սառած,
Սառած, շվարած, կանգնած կընոջ դեմ:
149 —Վա՜յ, հարա՜, մեռա՜ ... Հա՜յ հարա՜,

աման...

171 Հասիր անդունդից
180-րդ տողից հետո՝
Կատաղի ծովի
Պաղ գերին եմ ես,
Փրփրած ալիքը
Պահապան վըրես
189 լըսում է արքան, պալատն է վազում,
202 Հաղթում է այսպես անմեղը կրկին: