Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Եվ լայն ճակատը վերստին դարձավ
հանգիստ ու պայծառ,
Եվ նորից երգի, բանաստեղծության
համարձակ հոգին,
Հասավ պոետին, նրան սիրտ տվեց, նա
զվարթացավ,
Եվ սառնությունը սրտիցը մինչև
մատները անցավ...
ցայտում,
Նայում է շուրջը ընկճող հայացքով...
տարածեց ահա
Խռովությունից դողացող ձեռքը քնարի
վերա․
Նոր նշան տվեց.և ահա երկչոտ և
անհամարձակ
Լսվեցավ ձայնը...Ծերի դողդոջուն, չոր
մատների տակ
Գովված քնարի թրթռուն լարերը
հնչեցին կամաց,
Նա թախանձում է, որ ողջ մտածեն
ինչպես որ ինքը,
Կեսարի շրթան վերա ճանաչեն իրանց
օրենքը
Եվ միշտ Կեսարի թշնամու ջանքերն
իզուր ցրվեցին,
Հանկարծ վիրավոր երգիչը ցնցեց
գըլուխն ալեզարդ
Այլևս չերգեց, այլ բոլոր ուժով գոռոց
արձակեց
Խեղդվելով ցավից և բարկությունիվ
ալևորը հեգ-
«Քաղաքացիներ, իրավունքներս
կորցնում ենք, ելեք»:
|
|
