Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
<ՊՐՈՄԵԹԵՈՍ ԵՎ ՍԻԶԻՖ>
(Էջ 315)
Ինքնագիր
իսկ այն մտքերն [ընկնում են] ցած
|
|
1900-ական թվականներ
(էջ 316)
Սուզվող
Տարբերակ
Ով կըհամարջակվի ասպետ կամ
ծառայող (մանկլ>ավիկ>)
Խորասուզվելու այս անդունդի մեջ,
Մի ոսկե բաժակ ձգում եմ ես [մեջ]
ցած,
Սև բերանը արդեն նրան կուլ տվավ:
Ով ինձ այդ բաժակը ցույց տա նորից
Նա կարող է [նրան] իրեն պահել,
իրն է:
Թագավորն այս ասում է գցում
ժայռի բարձունքից
Որ ցած է իջնում (ընկնում) ծովը
(սահմանի վրա)
Բաժակը խավար անդունդի որկորը:
Ով է այն սրտոտը, հարցնում եմ կրկին
Այս խորության մեջը նետվելու համար:
Եվ ասպետներին ու ծառայողները
(մանկլավիկները) նրա շուրջը
Լսում են ու գնում են լուռ.
Նայում են ցած վայրի ծով
Եվ ոչ ոք չի ուզում բաժակը հանի:
|
|
