Ատում եմ քաղաքը՝ դատարկ ու շքեղ. Ծանր Է գալիս ինձ՝ երկիրը ավեր — Տխուր ու դժար՝ բնությունը մեծ, Էլ ո՞ւր մնամ ես սիրտըս էլ ավեր… 20.V