Թունդ առավ սիրտը ու զարկեց արագ,
Աչքերի առջև մըլարը պատեց,
Մոռացավ ընկեր, ադաթ ու աշխարք,
Ու մինչդեռ Մոսին ընկերախաղի,
Կատակի տալով, թողած էր իրեն,
Ուժ արավ Սարոն, ծընկից կատաղի,
Գետնեց ընկերին ու չոքեց վըրեն։
Ամբոխը թափվեց հարա-հըրոցով,
Վեր թըռցրեց երկու փահլևաններին, 380
Եվ ուրախության աղմուկ-գոռոցով
Հաղթողին փեսի թախտի մոտ բերին։
Ցընծության ձայնից, ծափերի զարկից
Շարժվում են, դողում պատեր ու օճորք,
Իսկ նորեկ հարսի փարդի քամակից
Նայում են կանգնած հարսն ու աղջըկերք։
III
XVII
Վեր կացավ Մոսին, իրեն կըտրատում,
-Թող գա,-գոռում է,-որ բըռնենք նորից,
Թե չէ նամարդը, արևս եմ երդվում,
Էլ չի պըրծնելու երբեք իմ ձեռից։ 390
Վեր չի գըցել ինձ... ինձ խաբել է նա...
Մեյդան բաց արեք, թող մին էլ մեջ գա...
Ու ամեն կողմից զըվարթ հըրհըռում,
Թունալի ծաղրով կանչում են, գոռում,
-Չէլա՜վ, էս չէլավ,
Վեր չի գըցել դեռ.
Մոսին թոլ էլավ,
Խոզապարկուկ էր...
Հա՛, հա՛, հա՛ տըղերք,
Շատ էլ լավ կանի, 400
Մեջքը թափ տըվեք,
Թող մին էլ բըռնի։
