Միշտ երևում էր այն գերդաստանի
Վայելչահասակ դուստրը գեղանի։―
Երևում էր նա գլխակոր չոքած 90
Լուռ աղոթելիս սեղանի առաջ,
Կամ այստեղ նստած, կամ այնտեղ կանգնած՝
Թախծալի, քնքուշ դեմքով սիրատանջ։
Ամենայն անգամ նրա տեղերին
Մոտիկ գնալիս, կամ թե կանգնելիս
Ծնկներն ու սիրտը դողդողում էին,
Եվ մարմնին ախորժ թմբիր էր գալիս։
Երկար ժամերով քարացած-անշարժ
Մի տեղ մնում էր նստած, գլխաքարշ―
Ապրում էր մտքում երազած օրով, 100
Եվ ցնորմունքից ուշաբերվելով
Հաճախ անհանգիստ նա չարչարվում էր,
Լալիս էր ծածուկ, վանքից կորչում էր,
Եվ կատաղում էր, որ մի մարդ չըկար՝
Յուր ցավն սփոփեր, կամ գեթ հասկանար…
V
Արդեն հրեղեն գունդն արեգակի
Ուժասպառ, հոգնած դեպի մայր թեքվեց.
Փուլ եկավ դարձյալ սիրտն աբեղայի―
Գիշեր է հասնում. նա տրտում երգեց.― «Արևը թռավ 110
Թռցըրեց, տարավ Փայլուն շողերը․ Խավար գիշերը Ծանրացավ ահա Դաշտերի վերա։ Գերին արևի Գլուխը դեպի Արևմուտ ծռած Մնաց սալարած։
